هجای زندگی ...

به وسعت احساسیِ این واژه ها خو گرفته ام

به توالی موزون آوای های غریبی

که آنگاه که با احساس تو آغشته شوند

به جانِ بی جان قلب من

امیدی یه زنده ماندن می بخشند

من از غرابت تمامی این گذرگاههای ناشناخته

و از عمق تاریکی این انزوای خودخواسته

تنها و تنها این دستهای بی جان را

به امید تکیه گاه شانه های تو 

به سوی ادامه زندگی دراز میکنم.