پاییزی

شکوفه های پاییزی بی امید بهار روئیده بودند

اندوه واره هایی که

در گذرگاه مسدود تاریخ

هر روز به اشتیاق آرامش هوسناک مرگ لبخند می زدند

و من آنجا

پشت آن پنجره فارغ از فهم

به دیدار هر روزه شعمدانی های بی تفاوتی ام دل سپرده بودم

و تمام این ویرانه هایی که

چون سرفه های خشک و خونین دیوانه ای مسلول

از جان من کَنده می شوند...