ما بر سر آن عهد که بستیم نشستیم...

قلم من تنها سلاح من است
منی که در آستانه شروع حبس ابدی ام
در چهارچوب بی قاعده این صلح مسلح اسیر مانده ام.
کاش میدانستم زندگی تنها میدان نبرد من بود
و این سیاست چشمان تو که هر ساله جمهوریت قلبم را
هزاران بار اسیر و به تبعیدگاه زندگی روانه می کرد
به پاییز حسرت می برم
به تلاقی تمام زیبایی های نیامده
به درک حس آزادگی که هر ساله می گوید: «تسلیم شدن برگ آغاز اسارتش نیست»
برگهای قربانی را به باد می سپارند و آنگاه
هیچکسی تقدیر برگی را نمی نویسد.
14 مهرماه